Strijkplank

Al bijna een week staat mijn strijkplank in de kamer. Die had ik daar neergezet in de veronderstelling dat ik die avond nog wat broeken en overhemden en shirts ging gladstrijken. Het kwam er niet van, niet in de laatste plaats omdat ik er nooit zin in heb.

En toch, als ik dan eenmaal mezelf ertoe gezet heb het ijzer ter hand te nemen, is het ook wel weer rustgevend. Gewoon heen en weer terug, totdat alle (bijna alle) vouwen uit de kleren verdwenen zijn.

Strijken is een werkje waarvoor je je met een bepaald hersendeel moet concentreren, tewijl je nog voldoende weke massa overhebt om andere dingen te overdenken. Zal ik volgend jaar weer meedoen met toneel? Wat wil ik eigenlijk allemaal in Australië zien? Waarom zie ik die en die bijna nooit meer? Zal ik die en die weer eens een mail sturen? Of een kaart. Enzomeer enzoverder.

Misschien strijk je niet alleen letterlijk zaken glad als je met dat ijzer aan het heen en weer gaan bent.

Morgen misschien.