Upgrade

VAN TOKIO NAAR LONDEN – “Kan ik een plaats aan het gangpad krijgen,” vraag ik in al mijn onschuld als ik na 3 kwartier wachten kan inchecken. Tiktikkerdietik gaat het op de computer van de Britisch Airways-medewerkster. “Helaas meneer, maar ik kan u wel upgraden, zodat u wat meer beenruimte hebt”.

Dat gaat makkelijk, die truc houden we erin. Een stoel op rij 13, da’s mooi voorin. Dat zijn die brede stoelen waar ik altijd langskom op weg naar rij 48 of 57, waar het gepeupel der natie als vee opeen wordt gestapeld.

Eenmaal door alle controles loop ik fluitend door de slurf naar het vliegtuig. Op weg naar huis. Tot een meneer van British Airways me terugroept. Iets met de bagage? Of erger: wordt mijn upgrade teruggedraaid? “Hier hebt u een nieuwe boarding pass. We upgraded you”. Wat? Naar rij 61? Toch weer tussen het plebs?

Bij binnenkomst moet ik meteen een trap op, in plaats van het hele vliegtuig door. En wat ik dan zie, maakt het feit dat ik 11 uur in een vliegtuig ga zitten, in één klap goed.

Individuele stoelen waar ik en mijn tweelingbroer samen in zouden passen. In de verte ontwaar ik mijn voetenbankje. Wat een beenruimte! De stoelen blijken verstelbaar (elektrisch natuurlijk) tot in horizontale stand. Liggen in het vliegtuig! Ik kan zolang luisteren naar mijn iPod als ik wil, want ik heb een eigen 220V-aansluiting. En natuurlijk een eigen tv-scherm. Twee keer zo groot als dat van het gepeupel in het scheepsruim.

Als de bevallige Kelly mij, nog nauwelijks bekomen van de verbazing, champagne aanbiedt, zie ik dat het goed is. Ik leef de komende 11 uur als een God op Grote Hoogte.