In de categorie bewonderenswaardige beroepen: de doktersassistente. Iedereen met een pijntje wil maar naar de huisarts en zij heeft feitelijk tot taak om te controleren of bezoek aan de dokter wel echt nodig is. Ze stelt vragen, stelt gerust, zegt: ‘Als u het niet vertrouwt, bel dan terug’.
Ze krijgt met allerhande mensen te maken. Ik weet niet precies hoe mensen doen tegen een doktersassistente maar misschien gaan ze wel complete, volstrekt irrelevante uitwijdingen geven over hun kwaaltjes, of doordrammen dat ze met dat ene kuchje toch echt naar de dokter moeten, terwijl ze zelf ook wel snappen dat er weinig aan de hand is. Of misschien worden ze wel boos als blijkt dat die dure medicijnen toch niet vergoed worden. Of als de dokter morgen pas tijd heeft.
En dan zijn er mensen die wel aanvoelen dat ze gewoon nog wat moeten uitzieken, maar dan toch de dokter bellen, eigenlijk alleen om bevestigd te krijgen dat ze gewoon nog wat moeten uitzieken. Die een beetje lopen vragen naar de bekende weg. Daar hoor ik bij. Daar moet je ook maar geduld mee zien te houden…
Uiteindelijk ben ik trouwens wel langs geweest en toen heeft de doktersassistente mijn oren uitgespoten. “Je lijkt wel een halve huisarts”, zei ik. “Zo voelt ik me soms ook ja.” Ik heb haar maar even gecomplimenteerd met haar werk.
