Lowlands

Uw verslaggevert heeft een lijstje van dingen die hij nog gedaan wil hebben in zijn leven (“gedaan wil hebben”, niet per se “wil doen”…) Daarop staan onder andere de Mont Ventoux per fiets beklimmen, de vierdaagse van Nijmegen lopen, invallen voor Paul McCartney tijdens een Beatles-concert. En tot afgelopen vrijdag stond daar ook Lowlands bezoeken op.

Vier maanden geleden kocht ik een kaartje, net voordat het uitverkocht was. Waarom ik dit wilde was me niet geheel duidelijk. Maar ik had wel een drang om uit te proberen of ik het leuk zou vinden.

Ik leefde licht afwachtend naar het evenement toe. Drie dagen kamperen op een kampterrein waar je tent tegen die van je buurman staat. Met 24 uur per dag lawaai om je heen, of op zijn minst geluid. En al die mensen. 55.000 mensen op 1 vierkante kilometer. Rijen voor wc, douche, pinautomaat.

Maar ik ging met fijne mensen en het werd vast heel mooi weer. En ik zou leuke muziek gaan luisteren.

Al mijn verwachtingen kwamen uit. Veel mensen, veel tenten, veel rijen. Goede muziek. Mooi weer.

Maar er was meer. En dat had ik niet verwacht. Een gevoel. Dat je met 55.000 mensen samen iets bijzonders meemaakt. Dat je meegesleurd wordt in de muziek. Waarbij het publiek nog meezingt met het laatste nummer als muzikanten al wegzijn en de tent leegstroomt. Dat je een weekend in een eigen wereld leeft waarin je niets kan gebeuren.

En dat je er dus pas op maandagochtend achterkomt hoe een festival ook kan verlopen…