Vandaag huurde ik voor het eerst in mijn leven een OV-fiets.
Hoe. Vet. Is. Dat.
Ik huurde er meteen maar twee. Vanochtend een op Rotterdam Centraal om naar het Erasmus MC te gaan. Ik moest daar heen voor een plasbuisoperatiebespreking. En vanmiddag een in Amsterdam, waar ik me nu bevind in verband met bier, eten, gesprek en theater.
Maar die OV-fiets dus. Wat een uitvinding. Toen het een paar jaar geleden ingevoerd werd, dacht ik: dat gaat geen lang leven beschoren zijn. Waarom ik dat dacht weet ik niet. Zal wel te maken hebben met mijn van nature optimistische kijk op het leven.
Het blijkt een succes. Dus uiteindelijk heb ik me aangemeld en na een paar dagen administratieve molentijd mocht ik eindelijk. Ik was niet te houden. Vandaar twee op een dag.
En nu sta ik dus niet meer op een tram te wachten op een winderig Amsterdam Amstel. Ik ga naar de plaatselijke fietsenstalling, laat mijn pas scannen, krijg een sleutel en de stad ligt aan mijn voeten. Er wordt automatisch 2 euro 85 van mijn rekening afgeschreven dus geen gedoe met cash, pinnen of chippen.
Vanavond sta ik dus ook niet op een tram te wachten op een koud en wellicht regenachtig Leidseplein. Maar rijd ik op mijn fietsie meteen vanuit het cafe naar het station. Die paar regendruppels voor lief nemende.