Leesrace

Onlangs zat ik in de trein naar Amsterdam. Aldaar raakte ik ingesprek met de reisgenote in de stoel naast mij. Ze was op weg van Maastricht naar Amsterdam en bleek beeldend kunstenaar. Maar dat terzijde.

Op mijn uitklaptafeltje lag het boek waar ik in bezig was, Norwegian Wood van Haruki Murakami. Het is het eerste book van Japanse origine dat ik ooit las. Een bijzonder boek, in een stijl die ik wel vind passen bij het beeld dat ik van Japanners heb. Bescheiden, rustig, introvert. Maar ook weer niet. Die combinatie, plus de goede vertaling (lijkt me geen sinecure, vertalen uit een taal en cultuur die zover staat van de onze) maakt het een aanraadbaar boek. Maar ook dat terzijde.

Reisgenote merkte op dat ze dat boek ook gelezen had en we kwamen te spreken over lezen im Allgemeinen. Zij vertelde dat ze helemaal kan opgaan in een boek en dat ze vrij snel leest waardoor ze meer de sfeer dan de precieze inhoud onthoudt. En dat ze zich een beetje in de steek gelaten voelt als zo’n boek dan ineens afgelopen is. Zo’n boek hoort niet uit te zijn als je je er net mee verbonden voelt.

Ik dacht daarover na en kwam tot de conclusie dat ik tijdens het lezen soms juist check hoe ver ik al ben. Ben ik al op de helft? O, al op tweederde nu! Alsof ik steeds bezig ben met het volgende boek dat ik kan gaan lezen. Alsof ik in een race verwikkeld ben wie de meeste boeken kan lezen. Ik geniet heus wel van lezen. Er zijn boeken die ik steeds wil pakken om erin verder te gaan. De wonderlijke avonturen van Kavalier en Clay van Michael Chabon is er ook zo een.

En toch. De leesrace. Raar, want er zijn geen concurrenten en er is geen finishlijn. Misschien maar eens overgaan op een leeswandeling…