het sonnetje schijnt

Ik schreef pas geleden weer eens een heus sonnet. Enigszins zoetsappig, maar wel puur literatuur.

vanochtend

vanochtend reed ik langs de catharijnesingel
niets vermoedend, in gedachten
ineens hoorde ik zacht klokgeklingel
het was jouw stem, daar stond jij te wachten

de zon ging nog iets mooier schijnen
de ochtendkou vleide zich zachtjes neer
jouw ogen vonden snel de mijne
en de wereld om ons heen bestond niet meer

snel stak ik over, met gevaar voor eigen leven
maar niets zou mij werkelijk kunnen deren
daar op het trottoir heb ik jou een kus gegeven

samen waren wij even in andere sferen
toen wij tussen auto’s en bussen verbleven
ach, laten wij dat nooit verleren!