onrecht

Ik ben een liefhebber van Frank Boeijen. Vooral van zijn oude werk, maar daar gaat het niet om. Als je fan bent, lijkt het je leuk om de man eens in het echt tegen te komen. Ik heb zes jaar in Nijmegen gewoond, dus eigenlijk heb ik er wel recht op om Frank een keer tegen het lijf gelopen te zijn. Maar niets van dat al. Mijn huisgenoot kwam hem een keer tegen in café Frowijn waar hij nogal eens zat. Ik posten in Frowijn (nou ja bij wijze van). Geen Frank.

Toen ik allang in Utrecht woonde, raakte vriend Sven via zijn vriendin op hallo-hoe-gaat-hetbasis met Frank. Zijn vriendin werkte bij Trianon, ook een café dat Frank regelmatig bezocht.

Ik vond het allemaal maar oneerlijk, maar niets aan te doen. Ik had me erbij neergelegd.

Tot vandaag mijn ouders vertelden over een popfestival in mijn hometown Oosterhout, waar ze achter de schermen kwamen omdat pa er vrijwilliger is (hij werkt daar als een soort van roadie, hoe cool is dat?). Ze hadden die gezien, en die, en Kane had zich een beetje misdragen, en Ilse de Lange is zo’n aardige meid. En oja, toen we net wegliepen kwamen we Frank Boeijen tegen. We draaiden ons om, hij draaide zich om, we zeiden goedendag en hij gaf ons een hand. Aardige man.