vrij

(in het kader van Write On Thursday)

“Nieuw bericht toevoegen” staat er boven aan mijn venster. Ik heb de titel al ingevuld. En nu ben ik dus vrij om dit lege tekstvak in te vullen zoals ik dat wil. Want dit is mijn weblog, het draagt zelfs mijn (eerste doop)naam.

En toch voel ik me niet helemaal vrij. Ik zou wel eens willen schrijven over wat me nou echt bezighoudt. Dus niet alleen over schaatsen, een dode muis of een Prince-concert. Met die dingen hou ik me ook oprecht bezig (schaatsen macht Spass!) maar ze raken niet mijn hele kern. Ik schrijf doorgaans over leuke, interessante dingen die ik doe meemaak en daar verbind ik dan een bespiegeling aan.

Mijn diepe zielenroerselen zul je hier niet aantreffen. Ook al ken je die doorgaans wel, want de kans is groot dat je me persoonlijk kent als je dit leest. Waarom schrijf ik ze dan niet op? Ik vind het mooi als ik blogs of tweets lees waar niet altijd de levensvreugde vanaf spat. Die schrijvers krijgen door hun kwetsbaarheid meer reliëf (mits ze er niet in gaan zwelgen). Gaat het over mezelf, dan heb ik allerlei tegenwerpingen:

• De hele wereld kan meelezen, zeker sinds Facebook en Twitter.
• En het staat er dan zo zwart op wit, zo confronterend.
• En dan ben ik  al snel een klager.
• En ik wil liever gezien worden als een vrolijke, actieve man dan als iemand die ook minder opgewekte gedachten en gevoelens heeft.
• Want wat zou ik de wereld daarmee lastig vallen?
• Enzoverder enzovoort.

Wat is dat toch? Schaamte? Angst voor afwijzing?

Hoe het ook zij, voor mijn diepste zielenroerselen verwijs ik je voorlopig naar mijn dagboek…