Gisteren gebeurde het me voor de tweede keer: ik stond voor de deur bij Tivoli aan de Oude Gracht, terwijl ik bij Tivoli De Helling moest zijn. Snel er naartoe gelopen, om niets te missen van Orgel Vreten. Het plan om dit concert te bezoeken ontstond bijna toevallig, dankzij Teknopipo, maar was een spreekwoordelijk schot in de roos.
Voor 12 euro (daar krijg je een kwartiertje Prince of Paul McCartney voor…) heb ik twee uur staan genieten van twee heel dikke Hammondorgels, en met name van de twee mannen die daarop een battle “uitvochten”. De politiek beladen term “vol op het orgel gaan” kreeg ineens een bijzondere, letterlijke dimensie. Samen met een bassist en een drummer speelden ze lange, meestal geheel instrumentale nummers. Allemaal even spannend, afwisselend en energiek. Waarbij Robin Piso soms half over de orgels klom om op Thijs Schrijnemakers’ toetsenbord mee te spelen.
De drummer ging de strijd aan met een hele ouwe drumcomputer. En won glansrijk. En de bassist…. die had de hele avond een Höfner-basgitaar, beroemd geworden door Paul McCartney, op het podium staan. Netjes in een houder. “Misschien spelen ze wel een Beatles-nummer straks,” dacht ik stiekem. “Nee joh, alsof je alleen Beatles-nummers kan spelen op zo’n ding,” temperde ik mijn verwachting. Maar uiteindelijk, in de toegift, ja hoor: het grootse en meeslepende I want you (she’s so heavy). Dat was een fijne toef slagroom op de taart.
Ik was eerder op de avond overduidelijk aan het juiste adres bij (het grotere) Tivoli Oude Gracht. Daar hadden deze mannen horen te staan. Als je ze nog kunt gaan zien, ga ze zien.