Zingen

Gisteren, jawel, had uw verslaggevert zijn eerste zangles ooit. En hij ervoer het u vast niet onbekende dat-ik-dat-niet-eerder-gedaan-heb-gevoel. Zangles is, hoe zal ik het zeggen, übercool.

Ik moest eerst wat oefeningetjes zingen, toonladdertjes zeg maar. En de juf had meteen wat aanwijzingen om ontspannener te zingen. En dat werkte. En dat was dus heel gaaf.

Daarna ging ik ook nog een heusch liedje zingen. Een liedje van de Beatles leek me wel leuk. De juf haalde uit haar iTunes twee Beatles-karaokeversies tevoorschijn: Hey Jude en Something. De keus was makkelijk, dus toen stond ik daar I don’t want to leave her now, you know I believe and how te zingen.

Eerst zong ik een octaaf lager dan George Harrison. Want ik dacht: “Als ik zo hoog ga zingen, wordt het verschrikkelijk vals”. Maar toen moest ik van de juf wel net zo hoog zingen als het origineel, en ik moest dat doen alsof ik zong voor een baby’tje dat eigenlijk niet wakker mocht worden. Dus ik zong hoger, en iets zachter en het klonk ineens toch behoorlijk stoer. Een vervanger voor George (Krishna hebbe zijn ziel) is bij dezen gevonden, als die Beatles-reünie ooit nog doorgaat.

De juf zei dat ik toon kan houden en dat het niet vals was. Dus als een kind zo blij reed ik in de onophoudelijke regen terug naar huis.