Zangles

Vandaag had uw verslaggevert weer eens zangles. Het was er een tijdje niet van gekomen. Zangles is fijn, ik zou bijna zeggen: zangles is bevrijdend. Een uur lang ben je alleen maar met luisteren, zingen, ademen, articuleren bezig. En met muziek natuurlijk.

Ik ga een nieuw liedje uitzoeken om te zingen. Every breath you take, of Even aan mijn moeder vragen, of I’ve got you under my skin. Of misschien een stoer Frans liedje: Venise van Julien Clerc.

En de zangjuf is ook aardig. Hart-op-de-tong-type. Toen ik binnenkwam: “Leuke Elmo-muts. Je vindt vast ook dat je daar eigenlijk te oud voor bent nu.” “Nee, dat is nou eenmaal mijn Elmo-muts.” “Ach ja, als hij maar warm is, hè”, bond ze in.