Verneukactie

Als je bij mijn studentenvereniging commissiewerk ging doen, ging je minder tijd doorbrengen met je dispuutsgenoten. Dat heette een verneukactie en daarvoor moest je “boeten”.

Zo geschiedde dat ik op een vrijdagavond door mijn dispuutsgenoten werd opgehaald. Bij iemand thuis moest ik al mijn bezittingen afgeven. Vervolgens kreeg ik een knipbeurt. Iemand nam een tondeuse ter hand en schoor lukraak een aantal banen op mijn hoofd. Al snel was ik half kaal. Toen moest ik me omkleden. Ik kreeg een minuscuul roze broekje met glittertjes aan en een lange regenjas die ik niet dicht mocht doen. En witte tennissokken.

Toen moest er gedronken worden. Talloze drankspelletjes passeerden de revue, waarbij ik steeds het zakje was en moest atten. Al snel was ik dronken als een tor. En dan vergeet ik nog te vertellen dat ze me in een soort van kooi hadden gestopt waarin ik alleen in een soort van hurkzit kon zitten en waar ik met mijn hoofd uitstak.

Midden in de nacht gooiden ze me in een auto en gingen we rijden, ik wist bij god niet waarnaartoe. Toen ik uitstapte was het ochtend en zag ik dat we aangekomen waren bij Blijdorp, in Rotterdam. Ze bleken de kooi achterin de auto te hebben meegenomen. Ik moest weer in de kooi en met mijn armen door de spijlen van de kooi én door de spijlen van het Blijdorp-hek werd ik vastgeketend. Mijn vrienden gingen weg en vertoonden zich niet meer. Daar zat ik dan.

Er was nog niemand op straat, maar na een half uurtje kwam er een auto aanrijden die stopte. Aha, bevrijding! dacht ik. Maar het waren een stel Turkse jongens dus ik vreesde dat ik eerder het mikpunt van hun spot zou worden. Ik had immers nog steeds dat roze broekje en die Cruijff-jas aan. Maar die gasten waren heel behulpzaam. Uit hun auto gingen ze wat tools halen, onder andere een betonschaar die ze dus blijkbaar standaard bij zich hadden. Ze vernielden die hele kooi om mij te bevrijden. Ze wilden me wel ergens naartoe brengen, dus we gingen op weg naar het station. Vandaar zou ik wel naar mijn vriendin kunnen lopen.

Maar toen kwamen we mijn vrienden tegen die op een afstandje hadden staan kijken. “Kijk, dat zijn de jongens die me hebben opgesloten”, zei ik tegen die Turkse gasten. Die werden link! Ze pakten messen en wilden mijn vrienden te lijf gaan. Dat heb ik nog net kunnen voorkomen, met mijn nog steeds behoorlijk dronken kop. Uiteindelijk werd ik overgeleverd en gingen we weer in de auto. Op naar Amsterdam.

Aldaar gingen ze op de Albert Cuyp een nieuwe outfit voor me zoeken. Ik kreeg een te krappe leren broek aan en een leren giletje. Zonder iets eronder. En ze vonden het ook nog nodig om de billen uit de broek te knippen. Zo moest ik door de stad lopen, wat me al snel op veel belangstelling kwam te staan. Al die toeristen wilden met me op de foto! Op de Dam hielden een stel artiesten het zelfs voor gezien toen zich om mij een hele kring van mensen begon te vormen.

Op de Dam werd mijn buik overigens nog ingesmeerd met stroop waarop ze duivenvoer strooiden. Toen moest ik gaan liggen om de duiven te lokken. Maar die waren gelukkig te bang voor mij.

Goed, na de nodige dranktoevoer om me weer dronken te krijgen was het tijd voor de dropping, die bij dit soort acties traditie is. Ik had van tevoren stiekem 50 euro in mijn sok verstopt dus ik dacht: wat ze ook doen, ik kom wel weer terug. Weer de auto in, richting Schiphol. Misschien moet ik naar Londen ofzo, dacht ik nog, maar toen zag ik mijn ticket: een enkeltje Mallorca. Nou dat werd me te gortig. Ik zei: “Ik wil best op dat vliegtuig stappen, maar dan wel met mijn paspoort en pinpas. Dan maak ik wel foto’s en kom teruggevlogen.”

In het vliegtuig viel ik diep in slaap want ik had al meer dan 24 uur niet geslapen. Ineens werd ik wakker. We waren aan het landen. En ik werd misselijk. Misselijk! Het was ineens te laat voor het kotszakje en ik gaf over dat het een aard had. Gelukkig waren de stoelen voor en naast mij niet bezet, zullen we maar zeggen.

Op het vliegveld aangekomen was ik zo brak dat ik alleen maar terugwilde. Niks foto’s maken van het eiland. Met veel moeite vond ik een ticket van 160 euro dat me nog die middag naar Amsterdam terugbracht. Ze wilden me eerst niet laten inchecken omdat het een vertraagde vlucht betrof die eigenlijk al weg had moeten zijn, en waar je dus niet meer voor kon inchecken. Toen werd ik kwaad en heb dat meisje achter de balie flink uitgescholden. Tot ik door een kenau van een vrouw in mijn nek werd gegrepen en bij een andere balie toch kon inchecken.

Eindelijk naar huis. Heerlijk. Kom ik thuis, hadden ze bijna mijn hele huis leeggehaald, die vrienden van mij. Er lag ook briefje, met een plaats, datum en tijd waarop ik weer diende te verschijnen. Mijn spullen bleken verspreid bij al mijn vrienden en ik moest ze persoonlijk bij iedereen komen ophalen. Zodat ik ze toch nog zou zien ook al was ik commissiewerk gaan doen. Ik heb nog steeds niet al mijn spullen terug.

“Dit was wel het meest bizarre weekend dat ik ooit heb meegemaakt”, besloot de verteller zijn verhaal.

“Dat mag ik toch hopen ja”, zei ik.