PS-LX410

Ik was onlangs jarig. En ik vroeg onder andere een Sony-platenspeler. Ik had al een Sony-platenspeler, maar die voldeed niet precies aan mijn verlangens. Hij was namelijk 35 cm breed, en een echte platenspeler is natuurlijk 43 cm breed, dat snap je.

Enfin, er zijn mensen opgestaan (hulde!) die er met vereende krachten voor gezorgd hebben dat er afgelopen zaterdag een bananendoos (geheel waterdicht gemaakt met tape en vuilniszakken want het goot die avond) in mijn appartement kwam te staan. En die mocht ik openmaken.

“Een zevenjarig jongetje dat een racebaan aan het uitpakken is,” kenschetste iemand het tafereel. Al hoorde ik dat pas later; ik ging vanzelfsprekend helemaal op in het uitpakken van mijn nieuwe Sony PS-LX410, uit ongeveer 1986. Hij is volautomatisch, met van die stoere tiptoetsen, er zit een repeatknop op (jawel), en een heel gaaf quartz lock-systeem zorgt ervoor dat de plaat met exact het juiste toerental ronddraait. En hij is 43 cm breed, zodat hij mooi bij mijn andere Sony-apparaten past….

Ik kreeg ook nog een aantal platen cadeau, waaronder een live-album van Jacques Brel en alba van de Beatles en de Frank Boeijen Groep, dus nu kan ik elke avond de hele avond plaatjes draaien. Onderwijl naar mijn PS-LX410 kijkend.