UTRECHT – De scheidslijnen tussen cult, camp en kitsch zijn vaak dun. André Hazes is een goed voorbeeld. Was lange tijd behoorlijk kitsch. Werd camp sinds De Vlieger in studentenkringen bekend werd. Kreeg even een cultstatus rond de film van John Appel en toen hij begraven werd in een stadion. Is inmiddels weer netjes camp. Of kitsch?
Soms is het heel makkelijk. Uw verslaggever rolde gisteren door onvoorziene omstandigheden binnen bij het Festival van het Vieze Lied in café de Potdeksel. Echt waar. “Festival van het Vieze Lied”. Met in de jury het illustere duo Sjarrel en Sjaan.
Dit was zeker weten kitsch. Of erger, het was smakeloos. Enkele (beschaafdere)tekstfluimen die het publiek te verwerken kreeg:
- Spermanood/Geef me nu een stoot/Delen we de tarzan weer/Krijg ik nu geen zaadjes meer van jou ooohhh.
- Mijn o mijn/Oe hij is te klein/Het doet zo’n pijn/Tot over zijn scrotum glijdt-ie weg in jou
- Als ik geen zin heb om te komen/Glij ik fijn tussen je dijen door voor een moot gebakken vis.
Enzoverder enzovoort. Artiesten als De Blauwe Doosjes en De Heeren van het Klein Geslacht deden het café kolken van plezier. Smakeloos dus. Heerlijk. Uw verslaggevert is al bezig aan zijn inzending voor volgend jaar.