De frisdrankautomaat slikt mijn euro in. Toevallig komt de man van de kantine eraan. hij ziet hoe de tweede euro verdwijnt zonder het blikje Coca-Cola Zero (zelfde spul als Light, maar dan “voor mannen”) ervoor terug te geven. Mijn dorst houdt aan en mijn euro’s zijn weg. “Vervelend, maar die automaat is niet van mij, maar van de Coca-Cola”, zegt de man van de kantine. “Ik kan er niets aan doen”.
Moe van de toneelrepetitie heb ik geen zin om ertegenin te gaan. Maar eigenlijk verdient de man van de kantine een beuk voor zijn hoofd. Verantwoordelijkheid afschuiven is zo 2006.